Dhoma e familjes “Shurdha” ishte një sallon i aristokracisë në shtëpitë elitare të kohës, i cili shërbente si dhomë pushimi. Ajo ishte një hapësirë ku ndërthureshin drita, ajri, dhe bisedat e çajit, dhe kishte një rëndësi të veçantë në shoqërinë e atyre kohëve si tregues i statusit shoqëror të familjes.
Ismail Shurdha, gjyshi i Ahmet Shurdha, u lind në Shkodër në vitin 1881. Ai u martua me Safijen dhe nga ky martesë erdhën në jetë Muhameti (babai i Ahmetit), Fetija dhe Belkizja. Në vitin 1922, Ismaili filloi tregtinë e vet si një biznes i pavarur. Së bashku me pesë tregtarë të tjerë, ata blenë anijen “Hulusije” dhe e përdorën për qëllime tregtare në periudhën 1903-1918.
Ismaili, duke vërejtur interesin e djalit të tij, Muhametit, vendosi ta dërgonte atë për të studiuar në Vienë, Austrinë. Pas kthimit nga studimet, Muhameti u bë asistenti dhe mbështetësi kryesor në zhvillimin e biznesit familjar. Ai përfundoi studimet e larta në degën e biznesit në Vienë në vitin 1931. Më pas, ai ndoqi një kurs për drejtshkrimin e gjuhës italiane në Firence, Itali, për të përmirësuar gjuhën e tregtisë. Ahmet Shurdha ishte një tregtar i njohur në Shkodër, veçanërisht për duhanin e tij të njohur si “Ismail Vllazen Shurdha”, Shkodër.
Si një njohës i mirë i kokosit, ai trashëgoi biznesin e babait dhe, për shkak të arsimit të tij në Austri, ai personalizoi njërin nga sapunët duke e quajtur “Vienos”. Përveç sapunit, Z. Shurdha tregtonte edhe kinkaleri, parfumeri, vegla muzikore dhe sende me vlerë në vitet 1921-1945.
Historia e familjes Shurdha është e lidhur me prodhimin e pllakës së parë të gramafonit “Colombia”, të cilën Ismail Shurdha solli për herë të parë në Shkodër në vitin 1931 si një novitet për qytetin e asaj kohe. Ajo u ndoq nga importi i kafeve, çajnikëve, dhe suvenireve nga Austria dhe vende të tjera të botës.
Sot, Ahmet Shurdha është trashigimtari më i rëndësishëm i trashëgimisë kulturore dhe historike të familjes Shurdha për qytetin e Shkodrës. Ai përfaqëson një përfytyrim të veçantë të krenarisë dhe vlerave të familjes në bashkëjetesën mes historisë së tyre dhe historisë së qytetit. Trashëgimia e tyre kulturore e shquar është një pasuri e çmuar për komunitetin dhe për historinë e vendit.
